سوخت. پس نزد او رفت و بر زخمهایش شراب ریخت و روغن مالید و آنها رابست. سپس او را بر الاغ خود گذاشت و به کاروانسرایی برد و از او پرستاری کرد. روز بعد، دو دینار به صاحب کاروانسرا داد و گفت: از این مرد پرستاری کن و اگر بیش از این خرج کردی،چون برگردم به تو خواهم داد. حال به نظر تو کدامیک از این سه تن همسایه مردی بود که به دست راهزنان افتاد؟

- آن که به او ترحم کرد.

- برو و تو نیز چنین کن.

تعلیم بسیار قشنگی بود. جالبه بدونین در او زمان کسی سامریها رو قبول نداشت. حتی با اونها سر یه سفره نمینشستن و هیچکس با اونها معشرت نمیکرد. اون مرد کاهن همشهری مرد اورشلیمی بود و در معبد مشغول به عبادت و اون مرد لاوی هم همینطور همشهری آن مرد بود. اما کسی که به اون کمک کرد شخصی بود که شاید در حالت عادی مرد زخمی حتی به اون اجازه شستن پای خودش رو هم نمیداد.

امروز من و شما چی؟ همسایه ما کیه؟ آیا اگر کسی سر راهمون نیاز به کمک داشته باشه مثل اون دو نفر از کنارش بیتفاوت رد میشیم. یا مثل اون مرد سامری حاضریم تمام راه رو تا شهر بعدی پیاده بریم و اون رو سوار بر مرکبمون کنیم؟ آیا حاضریم دست اون رو بگیریم و از روی زمین بلند کنیم؟ آیا اگر امروز همسایمون نیاز به کمکی داره که از دستمون بربیاد بهش کمک میکنیم؟

تا به کی فقط به فکر منافع خودمون هسیم؟ بیاید دست به دست هم بدیم، به همدیگه کمک کنیم، به دور از هر نژاد و هر لحجه، به دور از هر دین و هر مذهب. بذاریم محبت بین مردم ایران آنقدر چشمگیر بشه که چشم تمام دشمنان ایران و حسودان کور بشه. کسانیکه چشم دیدن رشد مملکت ما رو ندارن و با هزار و یک راه مختلف قصد دارن بین مردم ما شقاق ایجاد کنن. مردمی که به گفته خودشون مهمانواز و نوع دوست هستند.

همسایه من بیدار شو